روح ورزش -اثر جورج اورول

I am always amazed when I hear people saying that sport creates goodwill between the nations, and that if only the common peoples of the world could meet one another at football or cricket, they would have no inclination to meet on the battlefield. Even if one didn't know from concrete examples (the 1936 Olympic Games, for instance) that international sporting contests lead to orgies of hatred, one could deduce it from general principles.

Nearly all the sports practised nowadays are competitive. You play to win, and the game has little meaning unless you do your utmost to win. On the village green, where you pick up sides and no feeling of local patriotism is involved. it is possible to play simply for the fun and exercise: but as soon as the question of prestige arises, as soon as you feel that you and some larger unit will be disgraced if you lose, the most savage combative instincts are aroused. Anyone who has played even in a school football match knows this. At the international level sport is frankly mimic warfare. But the significant thing is not the behaviour of the players but the attitude of the spectators: and, behind the spectators, of the nations who work themselves into furies over these absurd contests, and seriously believe — at any rate for short periods — that running, jumping and kicking a ball are tests of national virtue.

همواره در شگفت بوده ام که چگونه برخی از مردم ورزش را وسیله ایجاد حسن نیت میان ملت ها می دانند و بر این باورند که اگر مردم دنیا مجال آن را داشته باشندکه در میدان بازی فوتبال یا کریکت یکدیگر را ملاقات کنند، دیگر تمایلی برای برخورد با یکدیگر در میدان های جنگ نخواهند داشت. حتی اگر اطلاعی در مورد برخی نمونه های قاطع و جدی تاریخ مانند بازیهای المپیک 1936 در آلمان نازی نداشته باشیم، براحتی می توان از اصول کلی به این نتیجه رسید که رقابت های بین المللی ورزشی، مولد تمایلات نفرت انگیز در میان ملت ها هستند.

تقریبا تمامی بازیهای ورزشی امروزه، رقابتی هستند. شما برای بردن بازی می کنید و بازی فقط درصورتی معنا خواهد داشت که نهایت تلاش خود را برای بردن به عمل آورید. در زمین سبز بازی یعنی جایی که به یارگیری می پردازید حسی از میهن پرستی منطقه ای درمیان نیست و می توان تنها برای ورزش و تمرین به بازی پرداخت. لیکن به مجرد اینکه مساله اعتبار و آبرو پیش می آید، به محض اینکه احساس می کنید شما و یک جمع بزرگتر در صورت شکست تیم مورد علاقه خود خوار و خفیف خواهند شد، وحشیانه ترین غرایز مبارزه طلبانه بروز می کند. هر کسی که حتی در تیم ورزشی مدرسه اش بازی کرده با این حس آشناست. در سطح بین المللی ورزش بطرز مضحکی تقلیدی از یک میدان جنگ است. اما مساله مهم رفتار بازیکنان بایکدیگر نیست بلکه رویکرد تماشاچیان نسبت به هم است و در پشت سراین تماشاچیان، ملت هایی قرار دارند که در آتش غضب ناشی از این رقابت های پوچ می سوزند و بجد باور دارند که دویدن، پریدن و ضربه زدن به یک توپ در مدت زمانی هرچند کوتاه، آزمونی است از فضیلت ملی.

جورج اورول در "روح ورزشی"

متن کامل در:

"The Sporting Spirit", George Orwell

فن ترجمه (1)

سلسله درس هایی درباب ترجمه از زبان انگلیسی

Why, you may wonder, should spiders be our friends? Because they destroy so many insects, and insects include some of the greatest enemies of the human race. Insects would make it impossible for us to live in the world; they would devour all our crops and kill our flocks and herds, if it were not for the protection we get from insect-eating animals. We owe a lot to the birds and beasts who eat insects but all of them put together kill only a fraction of the number destroyed by spiders. Moreover, unlike some of the other insect eaters, spiders never do the least harm to us or our belongings.

Spiders are not insects, as many people think, nor even nearly related to them. One can tell the difference almost at a glance for a spider always has eight legs and an insect never more than six.

How many spiders are engaged in this work on our behalf? One authority on spiders made a census of the spiders in a grass field in the south of England, and he estimated that there were more than 2,250,000 in one acre, that is something like 6,000,000 spiders of different kinds on a football pitch. Spiders are busy for at least half the year in killing insects. It is impossible to make more than the wildest guess at how many they kill, but they are hungry creatures, not content with only three meals a day. It has been estimated that the weight of all the insects destroyed by spiders in Britain in one year would be greater than the total weight of all the human beings in the country.

T. H. GILLESPIE Spare that Spider from The Listener

ترجمه پیشنهادی 

پرسش شگفت آور این است که چرا باید عنکبوتها را دوست خود بشمار آوریم؟ زیرا آنها تعداد زیادی حشره را از بین می برند و حشرات در زمره بزرگترین دشمنان نوع انسان هستند. اگر حیوانات حشره خوار از ما محافظت نمی کردند، حشرات می توانستند زندگی بر روی زمین را برایمان غیرممکن ساخته؛ تمامی  غلات ما را حریصانه خورده وگله ها و رمه های ما را از بین ببرند. ما بسیارمدیون پرندگان و جانوران حشره خوار هستیم؛ اما تمامی آنها بر روی هم تنها کسری از کار عنکبوتها را انجام می دهند. لیکن بر خلاف سایر حشره خواران، عنکبوتها کمترین صدمه ای به ما نمی زنند.

برخلاف تصور بسیاری از مردم، عنکبوتها حشره نیستند و حتی وابسته نزدیک آنها بشمارنمی روند. با یک نگاه می توان پی به تفاوت آنها برد: عنکبوتها هشت پا دارند در حالی که حشرات هرگز بیش از شش پا ندارند.

چه تعداد عنکبوت به نفع ما در کارحشره خواری هستند؟ یک مرجع علمی  درباره عنکبوتها از عنکبوتهای موجود در یک مزرعه در جنوب انگلستان سرشماری به عمل آورد. مطابق پیش بینی او بیش از دو میلیون و دویست و پنجاه هزار عنکبوت در یک جریب زمین بسر می برند که چیزش شبیه فرض شش میلیون عنکبوت در یک زمین فوتبال است. عنکبوتها تقریبا نیمی از سال را به خوردن حشرات اشتغال دارند. حدس زدن درباره تعداد حشرات خورده شده توسط آنها تقریبا محال است اما عنکبوتها مخلوقات همیشه گرسنه ای هستند و سه وعده غذا در روز آنها را راضی نمی کند. تخمین زده شده است که وزن تمامی حشرات نابود شده توسط عنکبوتها در بریتانیا در یکسال تقریبا از وزن تمامی انسانهای ساکن این کشور بیشتر است.

ترجمه : اصغر ناصری - با همکاری دپارتمان زبان